Laatste dagen Baia Domizia en Sardinie.

Na een heerlijke vrije zondag ga ik maandagochtend met frisse tegenzin beginnen aan een nieuwe werkweek. Een beetje tegenzin want vandaag wordt het wederom mega warm. Graadje of 42 is de voorspelling. Ik hou van zon en warmte maar er is toch wel een grens. Zeker als je moet werken. Maar vandaag ga ik samen met Mikki als een speer aan de gang. Door de goeie samenwerking krijgen we alles wat we af moeten hebben af en kunnen we op tijd aan onze lunchpauze beginnen. Vandaag loopt alles goed gesmeerd. Nou ja bijna dan. Als ik bij de receptie zit komt er auto met een poolskenteken aan en een wat oudere man stapt uit. Wanneer hij in het pools begint te praten vraag ik of hij engels kan en of hij het wilt spreken. Ja dat kan hij is het antwoord om vervolgens meteen de vraag te stellen waarom er geen poolse dame aanwezig is. Dit begint heel gezellig bedenk ik.  Die is er wel maar zij is vrij laat ik hem vriendelijk weten. Mikki brengt deze mensen naar hun mobilehome maar komt na 10 minuten weer terug met de mededeling dat meneer boos is en een andere mobilehome wilt. De reden: hij kan zijn auto niet goed parkeren voor de mobilehome. Ik bel voor de zekerheid met het hoofdkantoor van Eurocamp met de vraag of er een mogelijkheid is om te wisselen maar wat ik al had verwacht, we zijn volgeboekt. Meneer is not amused maar als ik hem voorstel om na werktijd samen te kijken naar een goeie parkeerplek krijg ik toch een goedkeurende glimlach. Als ik om vijf uur bij zijn mobilehome kom laat hij mij de plekken zien die hij ondertussen zelf al had gevonden en die hij goed genoeg vind voor zijn auto. Wat een beetje aandacht geven al een verschil maakt bedenk ik mij glimlachend op de fiets. En dan belt Mikki dat het licht in de badkamer van mobilehome 32 stuk is. en of ik alsjeblieft even wil helpen. Nou laat dat "even" maar weg, want pas na een uur hebben wij dat k.. lampje vervangen. Ondertussen is het half zeven en ik wil maar 1 ding en dat is een duik nemen in de zee. En dat ga ik nu heel snel doen. Afkoelen.

Volgende dag gaat de ochtend als een speer. Samen een mobilehome schoonmaken werkt veel fijner en gaat sneller. Wat minder grappig is als je in de volle zon de ramen buiten moet poetsen en de veranda moet vegen. Het is niet te doen zo heet is het. Ik heb de emergency telefoon voor de avond en de nacht. Niemand van onze groep is tot nu toe 's nacht gebeld en wat word ik in mijn laatste nacht? Natuurlijk gebeld. Het is de receptie van Baia Domizia, een gast van Eurocamp hoort een heel raar geluid en maakt zich vreselijk ongerust en of ik wil gaan kijken. Wanneer ik bij de mobilehome aan kom komt de mevrouw naar buiten. Moet je horen zegt zij maar ik hoor echt niets bijzonders. Ja ergens in de verte hoor ik een alarm en wat dichterbij hoor ik een vogel. Serieus word ik daar mijn bed vooruitgebeld om 1 uur 's nachts. Ik stel mevrouw gerust dat er echt niets is en Ik ga terug naar mijn mobilehome om weer verder te slapen. Mijn laatste nachtdienst en dan heb ik dit. 

En dan is na ruim 8 weken mijn laatste werkdag aan gebroken op deze camping. Ik begin de dag rustig bij de receptie. En daarna moet ik nog 1 mobilehome schoonmaken. Wat een luxe is na dagen van 3 a 4 mobilehomes schoon te maken.  's middags doen we nog de visites en daarna maken we een foto reportage van ons vieren. Wij gaan elkaar waarschijnlijk niet meer terug zien en dit is wel een leuk aandenken van onze periode samen. 's Avonds gaan we pizza eten op het strand en daarna gaan we door naar Windsurfing om iets te drinken en spelen we ons laatste potje rummycub. Dit is mijn laatste dag hier op Baia Domizia. 

Ik sta vroeg op om de laatste dingen in orde te maken want ik wil uiterlijk rond 10 uur weg rijden. Vandaag moet ik naar Piombino rijden en dat is ongeveer 420 km. Na toch wel zeer emotioneel afscheid rij ik weg van de camping. De eerste 200 km is het erg druk op de weg. Vooral op de snelweg om Rome heen moet je 10 paar ogen hebben maar daarna is het eigenlijk alleen maar genieten. Want al snel zie ik de glooiende heuvels waarvan de kleuren nu prachtig goudgeel zijn. En op die heuvels zie je de Terracotta gekleurde huizen staan. En afwisselend zie je de rijen cipressen, olijfgaarden  en wijngaarden. Wat is het toch een mooi stuk Italië, Toscane. Een uniek stukje landschap met heel veel charme En daarom blijft het mijn favoriete regio in Italië. 

Vrijdag, na een goeie nacht en een uitgebreid ontbijt ga ik nog even Piombino in en rond 1 uur pak ik mijn auto bij het hotel en rij ik richting de haven. Ik ben ruim op tijd want de ferry vertrekt pas om kwart voor drie naar Sardinie. Ik sluit aan in de kleine rij die is er en ga aan de kade zitten en kijk ontspannen naar de boten. Ik heb daardoor totaal niet door wat er ondertussen aan auto's is bijgekomen. En dat zijn er veel, heel veel. De ferry is ondertussen ook aan gemeerd  wat een mega groot ding is.  Rond half drie mogen we de ferry op. Ingebouwd  door 4 rijen breed aan auto's, en voor en achter auto's moet ik de boot op rijden. Jezus.. wat is dit spannend. Zenuwachtig start ik mijn auto. Naast mij rijd op 20/30 cm afstand een camper, en we moeten tegelijkertijd naar boven rijden. Gelukkig gaat het allemaal goed en parkeer ik even later mijn auto zonder schade. Binnen is het een doolhof van trappen en gangen maar uiteindelijk vind ik mijn stoel die ik erbij geboekt heb. De overtocht duurt 5,5 uur en ik probeer mij te vermaken met wat lezen, op het dek in de zon zitten en wat slapen. De overtocht gaat voorspoedig en we komen mooi op tijd aan in Sardinie. Dan wordt er omgeroepen dat we naar de auto's mogen maar het gaat per kleur en per dek nummer ! Oeps daar heb ik dus niet opgelet bij het verlaten van mijn auto. Maar ik heb het gevoel dat ik er zo naar toe loop. Mijn richtingsgevoel is heel goed.  Nou normaal wel maar vandaag niet. Ik zoek me rot maar mijn auto lijkt wel verdwenen. In paniek pak ik op een gegeven moment een medewerker bij zijn arm. Ik leg hem uit dat ik mijn auto niet kan vinden. Waneer ik hem vertel dat ik omhoog had gereden wist hij waar ik heen moet. En... daar stond hij gelukkig, mijn auto. Pfff wat een stress. Dat is 1 ding maar dan ook nog er uit rijden met zijn allen. Wat ben ik blij als ik na alles onderweg ben naar mijn accomodatie. Ik trap het gas goed in want nog even en dan is het donker. Maar gelukkig red ik het net op tijd. Wat ben ik blij als ik in mijn accomodatie ben en mij kan ontspannen. En stiekem ben ik best trots op mezelf wat ik vandaag geflikt heb. 

Zaterdag zie ik pas goed in wat voor een mooie accommodatie ik zit. Het is een weids complex met vrijstaande, witte huisjes en het uitzicht is schitterend. Hier ga ik 3 heerlijke dagen bijkomen en mij zeker vermaken. Tot maandag ben ik hier en daarna ga ik weer verder want dan komen Astrid en Saskia. Met elkaar hebben wij een appartement gehuurd. Vandaag ga ik op weg naar een strand wat niet zover rijden is. Het witte zandstrand met het turquoise water is prachtig. Het is in werkelijkheid net zo mooi als je op de foto's ziet. Het lijkt wel een paradijs. Zo genieten is dit. 

Zondag ga ik, na op de site van ciao-tutti te hebben gelezen over de mooiste stranden, weer op pad met de auto. Het zijn geen grote afstanden hier maar ik doe er wel veel langer over dan ik verwacht. Dit had ik trouwens ook al van Anita en John gehoord. De bedoeling was om hun gisteren te zien maar door de afstanden hebben we dit een paar dagen uitgesteld. We zitten nu op zo een 3 a 4 uur rijden van elkaar en dat is te ver om even op visite te gaan. Maar ik ga hun zeker nog zien hier op Sardinie. Want zij komen onze kant op deze week. 

Maar eerst komen morgen Astrid en Saskia. We gaan er met elkaar zeer gezellige dagen van maken. Dat worden dagen van veel bij-kletsen, lachen, eten en dat allemaal onder het genot van een lekker Italiaans wijntje. 

Tot volgende week.